Ciosy sierpowe

Jest to chyba najsilniejszy i najskuteczniejszy z podstawowych ciosów bokserskich. Swoją siłę zawdzięcza on odpowiedniemu ruchowi ręki, oraz skrętowi całego ciała. Wykonuje się go ręką ustawioną pod kątem prostym, usztywnioną w stawie łokciowym.

Generalnie ciosy te wykorzystuje się w półdystansie. Mogą być one wyprowadzane pod różnym kątem, lecz zawsze polegają na przeniesieniu ciężaru ciała z jednej nogi na drugą, połączonym ze skrętami tułowia. Podczas wykonywania ich wszystkie ruchy rozpoczynają się i kończą jednocześnie, co daje w rezultacie wielką szybkość i siłę uderzenia. Zakończenie jednego ciosu daje przy tym pozycję wyjściową do następnego, drugą ręką, co pozwala na liczne następujące po sobie uderzenia.

Lewy sierpowy w głowę

Najskuteczniej wykorzystują go bokserzy, którzy mają dobrze opanowane ruchy lewej ręki. Krótka droga do celu, jego łatwa dostępność oraz precyzja ciosu czynią go bardzo skutecznym. Przy atakowaniu lewym sierpowym bokser powinien najpierw sprawić, aby jego przeciwnik odsłonił głowę, a potem wykonać cios w najodpowiedniejszym do tego momencie.

Z racji niezbyt długiego zasięgu przy uderzeniu należy wykonać krok naprzód lewą nogą, tak aby możliwe było zadanie odpowiednio silnego ciosu. Podczas wykonywania ciosu lewa ręka powinna być zgięta w łokciu, oraz praktycznie bez zamachu poruszać się wraz z całym tułowiem najpierw półkolistym ruchem ku górze, a potem po linii poziomej. Pięść powinna stanowić z ręką linię prostą. Druga ręka powinna w tym czasie chronić podbródek oraz tułów przed ciosami przeciwnika.

Lewy sierpowy na tułów

Jest on podobny do ciosu w głowę, lecz podczas wykonywania go tułów pochyla się mocniej, nogi są bardziej ugięte, a ręka wykonuje ruch w innym kierunku. Podczas wykonywania tego ciosu całe ciało jest bardzo skupione, co nadaje mu dużą siłę i gwałtowność. Cios ten wykorzystuje się do rozmaitych celów. Można rozpocząć od niego atak, wykorzystać jako kontrcios bezpośredni, oraz zmuszać przeciwnika do odsłonięcia głowy.

Prawy sierpowy w głowę

Z racji tego że ma on znacznie dłuższą drogę do pokonania, ciosu tego prawie nigdy nie używa się do rozpoczynania natarcia. Jest on zazwyczaj kontynuacją kombinacji ciosów, albo następstwem pojawienia się luki w obronie przeciwnika. Lewostronna pozycja bokserska w naturalny sposób tworzy zasłonę dla podbródka przed ciosami z boku, dlatego też aby ją usunąć stosuje się markowane ciosy w tułów, co zmusza przeciwnika do obniżenia gardy. Podczas ataku sierpowym bokser przybliża się do przeciwnika szybkim krokiem lewej nogi, oraz odbijając się prawą nogą dla dodania szybkości. Zwiększa ją dodatkowo skręt tułowia z prawej strony na lewo. Prawa ręka zatacza łuk ku górze, a potem porusza się w linii poziomej, pięścią ułożoną z nią w jednej linii. Lewa ręka w tym czasie chroni podbródek oraz tułów, zabezpieczając boksera przed kontrciosami przeciwnika. Podczas ciosu prawą nogę po odbiciu się podciąga się ku lewej, a potem na nią przenosi całą masę. Lewa noga powinna opierać się w tym momencie o podłoże.

Prawy sierpowy na tułów

Nie można uznać go za cios atakujący, gdyż z powodu lewostronnego ustawienia przeciwnika ciężko jest skutecznie go nim trafić, a ponadto istnieje ryzyko „nadziania się” na jego łokieć. Jest on jednak praktyczny i łatwy do wykonania jako kontra, oraz przydatny do obniżania gardy przeciwnika do zadania ciosu w głowę. Wykonuje się go w pozycji skupionej, która zapewnia znaczną osłonę przed kontrciosami przeciwnika. Ciężar ciała należy przenieść na lewą nogę, po uprzednim wykonaniu niewielkiego kroku w stronę przeciwnika(w lewo i przód), jednocześnie wykonując skręt tułowia, z ręką zgiętą w stawie łokciowym i pięścią skierowaną w cel.